“پیگیر اخبار نباشید” عنوان جالب کتابی‌ست که نویسندۀ سوییسی “رولف دوبلی”، آن را دربارهٔ حال و روز زندگی ما و طوفان افکاری نوشته که هر روز به واسطۀ اخبار، در ذهن‌مان کولاک می‌کنند. رسانه، بیشتر از این‌که نقش «رساندن» داشته‌باشد، مشغول «نرساندن» است و بزرگ‌ترین شبکه‌های خبری جهان، فرصت‌هایی هستند برای دولت‌هایی که می‌خواهند مخفیانه و زیرآبی، به کشورگشایی و قدرت‌افزایی‌شان ادامه بدهند. کبوترهای نامه‌رسان قدیم، حالا تبدیل به واحدهای الکترونیکی کوچکی از داده شده‌اند و در کسری از ثانیه، اتفاقاتی را که در کوچه‌پس‌کوچه‌های “سائوپائولو” رخ می‌دهد، به سمع و نظر مردم “مجمع‌الجزایر فیلیپین” می‌رساند! دوبلی دنبال کردن و وقت گذاشتن برای اخبار را نقض نمی‌کند، اما گوشزد می‌کند که چیزی که در اخبار می‌بینیم تنها یک جزء کوچک از تصویر است که رسانه، مثل یک سرپوش زیبا روی هر کجای جهان که بخواهد، می‌کشد. وقتی یک ابرقدرت نظامی، به بهانه‌ای که مشخصاً دروغ است، به یک کشور جهان‌سومی و فقیر حمله می‌کند و کشتن زنان و کودکان را با تلاش برای دستگیری یک تروریست توجیه می‌کند، سلاحی بزرگ‌تر و پنهانی‌تر از موشک و بمب و اسلحه نیاز است تا تأیید مردمش را جلب کند. مردم این کشور چیزی را که می‌بینند، باور می‌کنند؛ دو هواپیمای مسافربری به دو برج مرکز تجارت جهانی، اصابت می‌کند و سه هزار کشته به‌جا می‌گذارد. حالا بهترین فرصت است تا رسانه از هر دریچه‌ای که می‌تواند، اطلاعات تحریف‌شده و نادرست را به خورد مردم بدهد تا لشکرکشی به یک کشور خاورمیانه‌ای را توجیه کند.
این خلاصه‌ای بود از نقش رسانه در سوءاستفادهٔ دولت‌های تکنولوژیک از مردمی که قرار است، برایش نقش سرباز را بازی کنند؛ اما در کتاب «پیگیر اخبار نباشید» با ترجمهٔ “عادل فردوسی‌پور” و دو همکار دیگرش، وقایعی مثل این‌ها، در کوچک‌ترین ابعاد بررسی شده و چیزی را که «کنترل ذهن» نامیده می‌شود، در قالب ۳۶ بخش نسبتاً کوتاه شرح داده‌است. این کتاب در سال ۱۳۹۹ منتشر شد و در همان سال در ایران توسط “نشر چشمه” منتشر شد.
